Władysław Rabski, który przyszedł na świat 27 kwietnia 1865 roku w Kępnie, jest postacią niezwykle istotną w polskiej kulturze literackiej. Jego fenomenalna kariera zakończyła się 31 lipca 1925 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w literaturze i teatrze.
Był on nie tylko znanym krytykiem literackim i teatralnym, ale także publicystą, pisarzem oraz dramaturgiem. Rabski wykorzystywał różne pseudonimy w swojej twórczości, w tym Kaprys, Lector oraz Sulla, co świadczy o jego bogatej i zróżnicowanej działalności twórczej.
Życiorys
Władysław Rabski swoją edukację rozpoczął w Poznaniu, gdzie ukończył gimnazjum. Następnie podjął studia na wydziale filozoficznym wszechnicy berlińskiej. W 1892 roku uzyskał stopień doktora filozofii, prezentując pracę pod tytułem Über die Satiren des Christoph Opaliński. Szybko zauważył, że jego powołaniem jest dziennikarstwo, publikując wiele wierszy oraz nowel w poznańskich i warszawskich czasopismach.
Po zakończeniu studiów Rabski osiedlił się w Poznaniu, gdzie w latach 1892–1894 współpracował z „Dziennikiem Poznańskim”. W 1895 roku objął stanowisko redaktora naczelnego nowo powstałego „Przeglądu Poznańskiego”, który redagował aż do jego likwidacji w 1896 roku. W 1898 roku stał się aktywnym członkiem Ligi Narodowej.
Po zamknięciu „Przeglądu Poznańskiego” przeniósł się do Warszawy, gdzie pisał do takich pism jak „Ateneum”, „Głos”, „Prawda”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Wiek” czy „Kurjer Warszawski”. W okresie I wojny światowej mieszkał w Petersburgu, a w lipcu 1917 roku został członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego z siedzibą w Moskwie.
W okresie II Rzeczypospolitej, od 1922 roku, pełnił funkcję posła na Sejm z ramienia Narodowej Demokracji. W I kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej był również członkiem klubu Związku Ludowo-Narodowego. W 1924 roku, po incydencie związanym z napadem na pociąg pod Łunińcem, został wyzwany na pojedynek przez wojewodę poleskiego Stanisława Downarowicza z powodu zarzutów, które uznano za uwłaczające jego honorowi.
Władysław Rabski znalazł swój ostatni spoczynek na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 51-1-28). Jego żoną była uzdolniona poetka i publicystka Zuzanna Rabska, natomiast ich córka to Aleksandra Stypułkowska.
Twórczość
Władysław Rabski, uznawany za jednego z istotnych twórców polskiej literatury, pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny. W jego twórczości można znaleźć różnorodne formy literackie, co czyni jego prace interesującymi i wartościowymi. Poniżej przedstawiamy kluczowe utwory Rabskiego:
- Asceta (1893) – dramat,
- Zwyciężony (1895) – dramat,
- Światła i kwiaty. Myśli zebrane z utworów Henryka Sienkiewicza (1896),
- Teatr po wojnie. Premiery warszawskie 1918–1924 (1925) – zbiór recenzji,
- Walka z polipem (1925) – zbiór felietonów.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: KRAUSHAROWIE I RABSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 03.02.2020 r.]
- Sensacyjny pojedynek. „Nowości Illustrowane”. Nr 42, s. 3, 18.10.1924 r.
- Tadeusz i Witold Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–1927, Poznań 1923 r., s. 468.
- Polski Zjazd Polityczny w Moskwie: 21-26 lipca st. st. 1917 r., Piotrogród 1917 r., s. 14.
- Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964 r., s. 581.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Krzysztof Szymoniak | Władysław Fierek | Grzegorz Mielczarek | Władysław Turowski (pisarz) | Gosia Baczyńska | Paula WężykOceń: Władysław Rabski