Adolf Warschauer

W młodym wieku, bo zaledwie siedmiu lat, rozpoczął edukację w Elisabeth-Gymnasium (Gimnazjum św. Elżbiety) we Wrocławiu. Po zdobyciu matury w 1877 roku, zapisał się na Uniwersytet Wrocławski, gdzie podjął studia na dwóch kierunkach: historii oraz prawie. W 1881 roku uzyskał stopień doktora, co otworzyło przed nim drzwi do kariery akademickiej i archiwalnej.

Od 1882 do 1912 roku Warschauer pracował w archiwum państwowym w Poznaniu. W 1885 roku zainicjował działalność Historische Gesellschaft für die Provinz Posen, znaną jako „Towarzystwo Historyczne Prowincji Poznań”. W 1903 roku zyskał miano profesora nowo otwartej Akademii Królewskiej w Poznaniu, a jego praca w tej instytucji trwała aż do 1912 roku, kiedy to został mianowany dyrektorem państwowego archiwum w Gdańsku.

W 1915 roku Warschauer został oddelegowany do okupowanej Warszawy, gdzie pełnił funkcję dyrektora Zarządu Archiwalnego (niem. Archivverwaltung) przy Generalnym Gubernatorstwie Warszawskim. Na tym stanowisku zarządził pilną inwentaryzację akt archiwalnych, a szczególnie tych, które należały do zasobu popruskiego. Jego wpływ na rozwój życia akademickiego w stolicy był znaczący, bowiem przyczynił się do reaktywacji Uniwersytetu Warszawskiego.

Po zakończeniu niemieckiej okupacji Warszawy, 11 października 1918 roku, podpisał razem z Stefanem Ehrenkreutzem protokół przejęcia archiwów warszawskich, co miało istotne znaczenie dla dalszego zarządzania zasobami archiwalnymi. Po wojnie Warschauer osiedlił się w Berlinie, gdzie objął stanowisko sekretarza w Ministerstwie Kultury. W 1921 roku przeszedł na emeryturę, a jego życie zakończyło się w niepełnym grudniu 1930 roku. W uznaniu jego zasług, został odznaczony Orderem Czerwonego Orła IV Klasy.