Eugen Rehfisch

---

Życiorys

Studiując medycynę w latach 1883-1887 na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie oraz na Bawarskim Uniwersytecie Juliusza-Maksymiliana w Würzburgu, Eugen Rehfisch zdobył solidne fundamenty wiedzy w dziedzinie medycyny. W semestrze letnim 1887 obronił swoją pracę doktorską, noszącą tytuł: Ueber die Fortdauer der Entzündung bei acuter fibrinöser Pneumonie nach erfolgter Krisis, uzyskując tym samym stopień doktora nauk medycznych. Po uzyskaniu doktoratu rozpoczął swoją praktykę medyczną w Berlinie około roku 1889.

W tym czasie, mając 27 lat, zadecydował o zmianie swojego imienia z Aron na Eugen. Wkrótce potem nawiązał współpracę z wybitnym lekarzem, Leopoldem Casperem, z którym pracował jako asystent w latach 1896-1900. W tym okresie prowadził istotne badania dotyczące unerwienia pęcherza moczowego oraz fizjologii mikcji w Berliner Physiologische Institut. Jego praca obejmowała także badania w I Instytucie Anatomii w Berlinie pod kierunkiem Heinricha Wilhelma Waldeyera. W 1919 roku uzyskał tytuł profesora tytularnego.

Początkowo w swojej karierze medycznej poślubił Hedwig Manczyk, z którą miał dwoje dzieci: syna Hansa Josepha, który później przyjął imię Hans José (1891-1960), oraz córkę Käthe Marię, która z mężem nosiła nazwisko Wassertrüdinger (1894-1950). Hans José Rehfisch studiował prawo, a po wojnie osiedlił się w Nowym Jorku, by w 1950 roku wrócić do Niemiec. Z kolei Käthe Marie, która została lekarką, wyemigrowała do Palestyny razem z matką w 1933 roku i zmarła w 1954 roku w Hajfie.

Eugen Rehfisch zmarł 22 października 1937 roku i został pochowany na Cmentarzu żydowskim w Berlinie-Weißensee, gdzie jego grób przetrwał do naszych czasów.

Dorobek naukowy

W latach 1889 a 1920 Eugen Rehfisch był autorem około dwudziestu prac naukowych. Wśród nich szczególnie wyróżniają się dwie fundamentalne publikacje, które przyczyniły się do rozwoju urodynamiki: Ueber den Mechanismus des Harnblasenverschlusses und der Harnentleerung (1897) oraz Über die Innervation der Harnblase (1900). Prace te zawierały wyniki jego szerokich badań przeprowadzonych w latach 1897-1899, kiedy to stymulował nerwy podbrzuszny i miedniczny u 45 psów.

Chociaż niektóre z wyników badań Rehfischa były nietrafione, jego metodyka była uważana za przełomową w dziedzinie fizjologii układu moczowego. W ten sposób zasłużył na miano pioniera urodynamiki oraz neurourologii.

Rehfisch skupiał się głównie na badaniach dotyczących fizjologii układu moczowego, ale jego zainteresowania obejmowały również psychiatrię i kardiologię. W 1889 roku opublikował książkę popularyzującą zagadnienia związane z percepcją i złudzeniami, a już rok później, wydał szkic dotyczący samobójstwa, który został poprzedzony przedmową Emanuela Mendla i przetłumaczony na język polski. W 1895 roku napisał rozdział poświęcony pęcherzykom nasiennym, który został włączony do encyklopedii medycznej Alberta Eulenburga. Tematyka ta była zgłębiana pod kierunkiem Waldeyera w Instytucie Anatomii.

W obszarze kardiologii Rehfisch koncentrował się na kilku istotnych zagadnieniach, takich jak septyczne zapalenie wsierdzia, prognozy dotyczące zaburzeń rytmu serca, elektrokardiografia, mechanizm skurczu mięśnia sercowego, niedomykalność zastawki tętnicy płucnej oraz etiologia przerostu prawej komory serca. Był jednym z pionierów stosujących elektrokardiografię w praktyce klinicznej.

Prace

Doktor Eugen Rehfisch pozostawił po sobie znaczący dorobek naukowy, którego cenne wkłady w różnorodne dziedziny medycyny są niezwykle interesujące. Jego publikacje obejmują szeroki zakres tematów, od neurologii i psychologii po kardiologię.

• Praca dotycząca długotrwałości zapalenia u pacjentów z określoną formą zapalenia płuc, napisana jako rozprawa doktorska w 1887 roku, jest kluczowym dziełem jego kariery,
• W 1889 roku ukazała się praca dotycząca percepcji zmysłowej, napisana z myślą o szerszej publiczności,
• W 1890 roku w drugiej wersji publikacji 'Seelenthätigkeit und Seelenstörung’ przedstawiono zrozumienie funkcji mózgu dla lekarzy i laików,
• W 1893 roku opublikowano ważną krytyczną analizę samobójstwa,
• W 1895 roku praca na temat 'Ueber acute Spermatocystitis’ ukazała się w Deutsche Medizinische Wochenschrift,
• Ponadto w 1895 roku Rehfisch przyczynił się do wydania 'Semenblasen’ w encyklopedii Eulenburga,
• W 1896 roku, również w Deutschen Medizinischen Wochenschrift, ukazały się jego badania nad fizjologią pęcherza nasiennego,
• Rok 1897 przyniósł pracę poświęconą mechanizmowi zamykania pęcherza moczowego oraz oddawaniu moczu, opublikowaną w 'Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie’,
• W 1900 roku napisał pracę o unerwieniu pęcherza moczowego,
• Jego badania nad arytmią serca zostały opublikowane w latach 1903 i 1904 w 'Deutsche Medizinische Wochenschrift’,
• W 1905 roku pojawiły się obserwacje dotyczące podrażnień nerwu błędnego serca oraz inne ważne uwagi dyskusyjne w tej samej publikacji,
• W 1906 roku badał stosunek stymulacji nerwu błędnego w organizmach ciepłokrwistych,
• Perspektywy dotyczące ruchu serca i skurczu serca pojawiły się w 1908 roku,
• W tym samym roku ukazała się również praca na temat podstaw elektromyografii,
• W 1910 roku Rehfisch wprowadził do praktyki lekarskiej elektrokardiogram,
• Również w 1910 roku zachęcał do profilaktyki chorób serca w swoim przewodniku zdrowotnym,
• W kolejnych latach publikował badania dotyczące związku między negatywną zmianą końcową w EKG a ciśnieniem krwi i rozmiarem serca,
• W 1914 roku badał niewydolność płuc, a w 1915 roku zapalenie wsierdzia,
• W 1918 roku zajmował się etiologią powiększenia prawej komory serca, a w 1920 roku dyskutował nad funkcjonalnym badaniem serca,
• W latach 1920 i 1925 pisał o nowoczesnych poglądach w diagnostyce chorób serca oraz o biologicznych aspektach ciśnienia krwi,
• W 1926 roku zajął się różnicami w ciśnieniach żylnych i tętniczych,
• W 1927 roku ukazała się kolejna praca dotycząca tej tematyki,
• Ostatnie badania Rehfischa na temat wahań ciśnienia wewnętrznego w kontekście pneumotoraksu zakończono w 1929 roku,
• W 1930 roku opublikowano jego przemyślenia na temat psychogennych zaburzeń serca, a ostatnie jego prace z 1933 roku badały zjawiska związane z dźwiękiem i obrazem pracy serca.

Owe różnorodne publikacje ukazują wszechstronność i głęboki intelekt Rehfischa, odzwierciedlając jego ogromne zaangażowanie w badania nad funkcjonowaniem ludzkiego organizmu i jego chorobami. Stanowią cenny wkład w rozwój wiedzy medycznej.

---

Oceń: Eugen Rehfisch

---